قصیده للمهدی (استحی امن اصرخ) جعفر عبدالمهدی العبادی

أستحي إمن أصرخ یمهدینه العجل

أذکر افعالی او یموتنی الخجل

آنه عبد الــ الله لو عبدالذنوب

صفحت اعمالی فشل یتبع فشل

أکشخ ابزی العلم واهل العلوم

لاکن الباطن ملیته امن الجهل

انصح المختاض کون اتراضی اخوک

وآنه ویّه اخواني متنافي او زعل

یمته اصحی او ارجع الــ الله او عود

یمته اکسر ابداخِــلِی الــلات او هبل

یمته اصیر انسان ما اعیش ابدغش

ما اطم بختی واگول الما حصل

اللّٰهُمَّ إِنْ حالَ بَيْنِي وَبَيْنَهُ الْمَوْتُ الَّذِي جَعَلْتَهُ عَلَىٰ عِبادِكَ حَتْماً مَقْضِيّاً فَأَخْرِجْنِي مِنْ قَبْرِي مُؤْتَزِراً كَفَنِي، شاهِراً سَيْفِي

خاف ایرّن سیفی من تظهر علیک

والتهاون زلّته ایکثر الـزلل

یابوصالح منّك ارجوا  الاعتذار

راید اتکض ایدي بس انته الامل

ادری من اویاک ما تیهن اکید

خایف أرکس دِهله هالدنیه او وحل

نادم اعله الطاف یا مولاي اتوب

حتی اعود اویاک لو وآفه الأجل

جعفر عبدالمهدی العبادی