دعا أمير المؤمنين (عليه السلام) محمد بن الحنفية يوم الجمل فأعطاه رمحه وقال له:
اقصد بهذا الرمح قصد الجمل، فذهب فمنعو فلما رجع إلى والده
انتزع الحسن رمحه من يده، وقصد قصد الجمل
فقال لحمیرا
نزلي امن الجمل والفتنه کفیهه
ترا اگلب بیچ سافلهه اعله عالیهه
وافنیهه الرجال التوگف اتحامیچ
اسویهه السوایه الما امسویهه
هذه آنه الحسن والحومه تحله اویای
و امبرید زلم وابسیفی ماحیهه
لو ارید الفلک عکسا ادوره اندار
آنه الکن یکن من احچی تالیهه
بارینه اقتبس من ناری البرّاس
واشتعلت درک لمن شمر بیهه
حِمّه آنه التصیب التگطع الانفاس
صدّي اعله الشمس لو تگرب اصلیهه
کل خطوه امن اهد بالاف ایرد الجیش
من کثر الرکض گطّعت رجلیهه
جندلت العرب وابرمحی اتعنیت
انحر هالجمل والحربه ادمّیهه
جیبیلی الزمط شو طلحه مو جدّام
لو عندچ زلم للملگه جیبیهه
مابیهم سبع والعنده گلب احدید
بیدی المعرکه او بس آنه راعیهه
جنّه امن الچذب واعدتی های الناس
واسنینچ دغش وابحیله عشتیهه
وانگابچ سگط وجهچ بعد ینشاف
حیدر منتصر وانتی الخسرتیهه
وین اهل الکتب خل تکتب الکتّاب
هلیوم الحسن هالفتنه یگضیهه
هلی المنکر تقف ضده فتنهه
ونه اچفوفي زلم صلبه فتنهه
حمیرا الیوم اخلصهن فتنهه
واخلي الدم خضاب السمهریه
جعفر عبدالمهدی العبادی
